Enkele gedachten
uit het boek 'Eindelijk thuis, gedachten bij Rembrandts,
De terugkeer van de verloren zoon' van Henri Nouwen
Toen de jongste zoon door de mensen om hem heen
niet langer als een menselijk wezen werd beschouwd,
voelde hij de diepste eenzaamheid die men kan ervaren.
Hij was echt verloren en die totale ontreddering bracht hem tot bezinning.
Met een schok besefte hij zijn totale vervreemding.
Plotseling begreep hij dat hij de weg naar de dood was ingeslagen.
Hij was afgesneden van alles wat leven geeft:
familie, vrienden, gemeenschap, kennissen.
Zelfs het voedsel ontbeerde hij.
Het zag er helemaal naar uit dat hij op weg was naar de dood.
opeens besefte hij het.
Hij begreep dat hij voor de dood had gekozen.
Hij wist dat hij nog maar een stap verwijderd was van de totale vernietiging.
Wat deed hem op dit kritieke moment voor het leven kiezen?
Het was een herontdekking van zijn identiteit.
De betekenis van de terugkeer van de jongste zoon
ligt kort en bondig besloten in de woorden
"Vader, ik ben niet meer waard uw zoon te heten"
Enerzijds realiseert de jongste zoon zich,
dat hij de waarde van het zoonschap heeft verspeeld,
maar tegelijkertijd herinnert juist het verlies van die waardigheid hem eraan,
dat hij een zoon is die een waardigheid te verliezen had.
Het ogenblik waarop de jongste zoon zijn zoonschap beseft,
ook al is hij als zoon alle waardigheid verloren
is het ogenblik van zijn terugkeer.
Juist het verlies van zijn waardigheid als zoon,
bracht hem tot het besefvan zijn eigen identiteit.
Pas toen hij van alles was beroofd,
stootte hij op de onverwoestbare kern van zijn zoonschap.
Hij moest ook eerst alles verliezen
om voeling te kunnen krijgen met zijn bestaan.
Toen hij bij zichzelf het verlangen ontdekte
om als één van de varkens behandeld te worden,
besefte hij dat hij geen varken maar een mens was:
een kind van zijn vader.
Op grond van dit besef koos hij het leven inplaats van de dood.
Op het moment dat hij iets ging zien van de waarheid
dat hij de zoon van de vader was,
drong ook vaag de stem tot hem door
die hem de geliefde noemde
en kon hij reeds van ver de aanraking van de vaderlijke zegen voelen.
Het besef dat de vader hem liefhad, hoe vaag dat besef ook mag zijn,
gaf hem de kracht om terug te keren.
Terug naar huis,. Tegug naar het leven.
uit het boek 'Eindelijk thuis, gedachten bij Rembrandts,
De terugkeer van de verloren zoon' van Henri Nouwen
Toen de jongste zoon door de mensen om hem heen
niet langer als een menselijk wezen werd beschouwd,
voelde hij de diepste eenzaamheid die men kan ervaren.
Hij was echt verloren en die totale ontreddering bracht hem tot bezinning.
Met een schok besefte hij zijn totale vervreemding.
Plotseling begreep hij dat hij de weg naar de dood was ingeslagen.
Hij was afgesneden van alles wat leven geeft:
familie, vrienden, gemeenschap, kennissen.
Zelfs het voedsel ontbeerde hij.
Het zag er helemaal naar uit dat hij op weg was naar de dood.
opeens besefte hij het.
Hij begreep dat hij voor de dood had gekozen.
Hij wist dat hij nog maar een stap verwijderd was van de totale vernietiging.
Wat deed hem op dit kritieke moment voor het leven kiezen?
Het was een herontdekking van zijn identiteit.
De betekenis van de terugkeer van de jongste zoon
ligt kort en bondig besloten in de woorden
"Vader, ik ben niet meer waard uw zoon te heten"
Enerzijds realiseert de jongste zoon zich,
dat hij de waarde van het zoonschap heeft verspeeld,
maar tegelijkertijd herinnert juist het verlies van die waardigheid hem eraan,
dat hij een zoon is die een waardigheid te verliezen had.
Het ogenblik waarop de jongste zoon zijn zoonschap beseft,
ook al is hij als zoon alle waardigheid verloren
is het ogenblik van zijn terugkeer.
Juist het verlies van zijn waardigheid als zoon,
bracht hem tot het besefvan zijn eigen identiteit.
Pas toen hij van alles was beroofd,
stootte hij op de onverwoestbare kern van zijn zoonschap.
Hij moest ook eerst alles verliezen
om voeling te kunnen krijgen met zijn bestaan.
Toen hij bij zichzelf het verlangen ontdekte
om als één van de varkens behandeld te worden,
besefte hij dat hij geen varken maar een mens was:
een kind van zijn vader.
Op grond van dit besef koos hij het leven inplaats van de dood.
Op het moment dat hij iets ging zien van de waarheid
dat hij de zoon van de vader was,
drong ook vaag de stem tot hem door
die hem de geliefde noemde
en kon hij reeds van ver de aanraking van de vaderlijke zegen voelen.
Het besef dat de vader hem liefhad, hoe vaag dat besef ook mag zijn,
gaf hem de kracht om terug te keren.
Terug naar huis,. Tegug naar het leven.