Requiem
In de kamer klinkt het Requiem voor mijn geliefde, van Preisner.
Een kaars ontstoken.
Ogen gesloten…
Stilte en klanken komen tot tonen,
tot muziek zacht gaande door merg en been, alles beroerend.
Zangstemmen, in het bijzonder de sopraan nodigt tot meegaan,
tot meevoelen uit het hart, vanuit zo diep, steeds meer open, omhoog gericht.
Het geheel zo hartverscheurend echt, puur, sereen in innerlijke schoonheid door lijden heen.
Tranen stromen, vinden hun weg…
Als de laatste zacht gespeelde tonen,
de verstild gezongen woorden meedragen in verten, wordt het stil.
In de stilte klinken van zo diep, uit zo ver, echo’s van muziek,
van uit het hart gezongen woorden.
De laatste echo maakt ruimte voor stille eenzaamheid…
In de ervaren, eindeloze leegte, bijna onopgemerkt, Licht.
Wonderlijke muziek, zacht, niets vragend, willend, klinkt als van zelve.
Een Zijn omarmt in Liefde, geleidt in groots beleven.
Vrede, ongekende vrede vervult alles…
Hier…, niet zo hier…
of
wellicht
niet zo hier…, hier…
Frits