Elke week bezoek ik mijn moeder die sinds een half jaar in
een verpleeghuis woont. In het begin was het
wennen om haar in een vreemde omgeving te ontmoeten en de zorg aan verpleging
over te laten. Daarnaast was opluchting, nu kon ik er weer op een andere manier
voor haar zijn. Toen ik vandaag het verpleeghuis binnen kwam hoorde ik zingen en orgelspelen. Op het geluid afgaand trof ik mijn moeder aan tussen de andere bewoners, het zanguurtje was na de vakantie weer opgestart.

Na het gebruikelijke advocaatje in de pauze hebben we samen
gezongen: 'Er ruist lang de wolken een lieflijke naam, die hemel en aarde
verenigt te zaam'. En:' Neem mijn leven
laat het Heer toegewijd zijn aan uw eer'. Ik besefte me vanmiddag hoe
dubbel waardevol dit samen zingen is, nu er veel niet meer gedeeld kan worden.

Ik weet niet of mijn moeder nog alles begrijpt wat ze zingt,
wat ik zag was dat ze vanuit haar hart zong, en daar werd ik blij van.

 

aukje wijma