Stilstaan
Deze week staan we stil bij alle verdriet en gemis
alle opoffering van mensen in de Tweede Wereldoorlog.
Vorig jaar liep ik op een oorlogskerkhof
langs honderden witte kruisen.
Ik las de namen en de leeftijden van zoveel jonge jongens.
De rillingen liepen me over de rug.
Zoveel moed en opoffering was er nodig
om mij de vrijheid van leven te geven.
En zoveel verdriet en pijn en gemis is er geleden
door vaders en moeders, vrouwen, mannen en kinderen.
Geliefde mensen,
vaak niet eens uit mijn eigen land, die hun leven gaven.
Soms als ik naar de televisie kijk, zou ik het uit willen schreeuwen.
Waarom zijn we zo ontevreden?
Zijn we vergeten wat er een dikke zeventig jaar geleden gebeurde?
Beseffen we, vooral nu, wat vrede inhoudt,
of vinden we het maar gewoon
dat we kunnen zeggen wat we willen zeggen?
Letten we op onze woorden
of drukken we alle twitterberichten als kogels de wereld in?
Ervaren we vrede als een Godsgeschenk